Γιατί στέκομαι στο πλευρό των νεότερων που αγωνίζονται

Είμαι 27 χρονών. Ανήκω σε μια γενιά ενδιάμεση – ούτε απόλυτα υπεύθυνη για την καταστροφή, ούτε πρωτοπόρα στην αντίσταση. Μεγάλωσα στην Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, των περικοπών, της αβεβαιότητας. Πέρασα την εφηβεία μου βλέπωντας το μέλλον να στενεύει και την ελπίδα να μετατρέπεται σε κυνισμό.

Μου είπαν πως φταίμε εμείς, οι νέοι. Το άκουσα από πολιτικούς, από τηλεοπτικά πάνελ, από συγγενείς – ακόμα και από τους ίδιους μου τους γονείς. Μου είπε πως έτσι όπως κάνει η γενιά μου δεν πρόκειται να πάει μπροστά η Ελλάδα και πως εμείς φταίμε που η χώρα έχει φτάσει στην σημερινή κατάσταση. Λες και εμείς ήμασταν που χτίσαμε το πελατειακό κράτος. Λες και εμείς βγάζαμε δάνεια δίχως αύριο, ανεχτήκαμε σκάνδαλα, ψηφίσαμε τους ίδιους ξανά και ξανά.

ΌΧΙ. Εμείς απλώς μεγαλώσαμε σε μία χώρα που μας την παρέδωσαν ρημαγμένη και τώρα έχουν το θράσος και μας ζητάνε τα ρέστα για δικές τους μαλακίες.

Κι όμως, βλέπω μια σπίθα να γεννιέται

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ κάτι συγκλονιστικό. Τα μικρότερα παιδιά – εκείνα των 18, των 20, των 22 – δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Κατεβαίνουν στους δρόμους. Μιλούν, φωνάζουν, τραγουδούν. Στήνουν συλλογικότητες, δημιουργούν καλλιτεχνικές πράξεις διαμαρτυρίας, δεν φοβούνται την σύγκρουση με την υποκρισία, με την καταστολή, με την λήθη.

Στο Σύνταγμα, στα πανεπιστήμια και γενικά στους δρόμους – η γενιά που κάποιοι χλεύαζαν ως “παθητική”, δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας. Εγώ που δεν ανήκω ηλικιακά σε αυτή την γενιά, δεν μπορώ παρά να σταθώ δίπλα της.

Γιατί αυτοί τολμούν εκεί που εμείς κάναμε τις κότες. Αυτοί διεκδικούν εκεί που εμείς είπαμε αφού δεν θα γίνει κάτι γιατί να το παλέψουμε. Αυτοί ονειρεύονται εκεί που εμείς είπαμε τα όνειρα είναι για τον ύπνο.

Δεν ζητούν σωτήρες – ζητούν συμμάχους

Δεν περιμένουν να ακούσουν το μπράβο από το στόμα μας. Περιμένουν μόνο να σταθούμε δίπλα τους, να τους δώσουμε το χέρι μας, όχι να τους κουνήσουμε το δάχτυλο. Να ενισχύσουμε τις φωνές τους, όχι να τις πνίξουμε στα ναι μεν αλλά (ναι αλλά) της δικής μας απογοήτευσης.

Σέβομαι αυτά τα παιδιά γιατί τολμούν να είναι παρόντες, να είναι δίκαιοι, να μην φοβούνται να καούν για την αλήθεια. Όταν στέκομαι δίπλα τους, δεν νιώθω πως τους καθοδηγώ. Νιώθω πως μαθαίνω ξανά τι σημαίνει ελπίδα.

Κάθε γενιά έχει μια ευθύνη

Η προηγούμενη γενιά – των γονιών μας – απέτυχε. Η δική μου γενιά – πάλεψε με τον κυνισμό και λύγισε. Η νέα γενιά όμως δείχνει πως δεν έχει σκοπό να ακολουθήσει την ίδια πορεία.

Κι αν με ρωτήσει κάποιος γιατί δεν στέκομαι με τους μεγάλους, γιατί δεν αποστασιοποιούμε, γιατί δεν συμβιβάζομαι όπως οι περισσότεροι της ηλικίας μου, θα τους απαντήσω τα εξής:

Γιατί κουράστηκα να ζω στο ψέμα, γιατί δεν θέλω τα παιδιά του αύριο να πουν για εμένα ότι λέω εγώ για εκείνους που μας πρόδωσαν. Γιατί δεν θέλω να μεγαλώσω σε έναν κόσμο από ανθρώπους που έχασαν χωρίς να παλέψουν ούτε στιγμή για να σωθεί. Γιατί βλέπω στα μάτια των νέων κάτι που κάποτε χάθηκε από τα δικά μας: πίστη πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.